Studebaker John & His European Blues Buddies (US/B) Blues Honky Tonk Dendermonde (Second Line) (10-12-2022) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Second Line info artist: Studebaker John © Rootsville 2022

Vriesweer, grijs en ijzig koud, God wat haat ik deze periode van het jaar. Gelukkig waren daar de mannen (en vrouwen) van Second Line, based @ Honky Tonk Jazz club om onze koude botten op te warmen. Enfin, zij gingen dat niet doen, daarvoor hadden ze Studebaker John uitgenodigd. Strak plan vond ik want het was al jaren geleden dat ik de man nog aan het werk had gezien. Ik denk zelfs dat het toen nog was in Hamme, bij Blues Oan Daa Stoazze of misschien eerder bij Binkom…ik twijfel enfin het was een hele poos geleden. In Hamme was het zijn enig concert in België en toen waren er met moeite 35 toeschouwers. Ik ging er van uit dat er vanavond wel meer volk zou aanwezig zijn in “den bunker”. Zo, dikke frak aan, muts op en weg richting Ros Beiaard-stad.

Studebaker John, werd geboren in de vijftiger jaren in Chicago als John Grimaldi. Via zijn pa kreeg John de blues met de paplepel binnen en leerde hij op 7-jarige leeftijd mondharmonica spelen. In Maxwell Street inspireerde Hound Dog Taylor hem en stuurde hem richting slidegitaar. Walter Horton hielp hem een eigen stijl ontwikkelen en zo stichtte hij reeds in de jaren 70 de bekende groep The Hawks. Zijn naam en die van de band zijn trouwens afgeleid van de fameuze wagen de Studebaker Hawk; een wagen die hij trouwens nog altijd bezit.

John is vocaal heel sterk en weet dit te combineren met een uitgelezen gitaarspel en zijn typisch mondharmonica-geluid. Vandaag is hij hier echter niet met zijn bekende Hawks maar met zijn Europese blue vrienden. Dat zijn Tim Ielegems op gitaar, Koen Van Peteghem aan de drums en Chris Forget op bass. Blues on baby !!!

Zoals de vorige keren zat “den bunker” gelijk ze in Deiremonne zeggen, afgeladen vol. De kachel stond lekker van jetje te geven, het was aangenaam warm, maar de temperaturen zouden in de loop van de avond de tropische waarden ruim overschrijden.

Stipt op tijd kwamen John en zijn acolieten het kleine podium opgestapt en lanceerden ‘Born Into This World’ het publiek in. Dit werd op de voet gevolgd door ‘Sell My Soul To The Devil”. Vanaf deze twee nummers was de slide alom aanwezig en werd de toon gezet voor de rest van de avond. Ondertussen liet John horen dat hij de Mississippi saxofoon ook serieus onder de knie heeft. Dat de man op 05 november laatstleden 70 jaar was geworden, was hier alvast niet te horen of te zien. Geen greintje roest aan John’s stem en gitaarspel. 

Zijn muziek is duidelijk op het lijf geschreven van onze eigenste Tim Ielegems en die kon zich lekker laten gaan. Met hierbij het schitterend drumwerk van Koen Van Peteghem en de coole baslijnen van Chris Forget, kon het niet stuk. Slide, aanstekelijke ritmes en boogieklanken, we kregen het allemaal op ons bord. “Up And Down The Line Again’, het stevige ‘Are You Ready To Rock’ om de eerste set af te sluiten in overdrive met ‘Fine Cadillac’. Hell yeah, this was the real stuff !!! Tijd om wat af te koelen, een frisse Duvel te nuttigen en ondertussen vast te stellen dat “Les Bleus” voorstonden tegen Engeland. Het kon niet stuk.

Set twee werd stevig ingezet met puik werk aan de harmonica. Dat laatste instrument zou trouwens in het tweede gedeeld prominenter aanwezig is en daar had ik niets op tegen eigenlijk. Het ging even iets trager, hoewel niet echt maar toch, bij ‘Try To Live My Life’. Dit duurde echter niet lang want het tempo ging nadien terug de hoogte in. Ondertussen was een zoek toch georganiseerd naar een pianist. Die diende niet ver te worden gezocht want Ilias Scotch aka Ilya De Neve was “in da house”, een man die van alle markten thuis is. Hij zette zich dan maar achter de “black and whites” voor de rest van het optreden, beginnend met het knappe ‘Son Of The Seventh Son’.

Hierna zette John een song in die hij, volgens zijn zeggen, heeft geschreven mat Lazy Lester, en waarbij hij zijn skills op de harmonica alweer kon etaleren  en de slide het nodige werk verrichte. Met een Bo Diddley-achtige, ik vermoed ‘She’s A Rocker’ werd gefietst richting het einde van dit alweer geslaagd optreden. Het einde kregen we met ‘Howlin In The Moonlight’.

Daverend applaus volgde en John had niet veel nodig om zich te laten overtuigen ons nog te trakteren op een aantal verdiende encores met ‘Houserocker’ en ‘Freight Train’. Het werd een lange treinrit richting uitgang, maar het was al zeker de moeite waard.

Bij deze viel het doek over dit geweldig optreden en meteen ook het laatste voor 2022 daar in Dendermonde. Ik zou zeggen : “Tot volgend jaar” !!!

Marcel